PISANKI.............

Mała malownicza wioseczka otoczona lasem. Życzliwi ludzie. Czas Wielkiego Postu i nadchodząca Wielkanoc jeszcze bardziej zbliżała do siebie mieszkańców szczególnie sąsiadów. Jak ja to kochałam. W wolnych chwilach  panie spotykały się i wcale nie spiesząc się malowały pisanki. Biegające,wesołe latorośle dawały upust swojej radości z tych spotkań. Przypatrując się pracy swoich mam próbowałyśmy niekiedy coś podpatrzeć. Ja robiłam to najczęściej. Nie mogłam zrozumieć jak można tak równiutko stawiać na jajeczkach te śliczne kreseczki. Zaczęłam to robić jak trochę podrosłam, ale moje nigdy nie były tak ładne i tak równiutkie. Pisanek trzeba było zrobić dużo, by móc obdarować dzieci z rodziny i znajomych. A co działo się potem. Przez całe Święta trwały zawody, które jajko mocniejsze i przetrzyma podrzucanie do góry, które najdalej będzie się turlało i wiele, wiele innych. Trzeba było skradać się po kolejne jak rozbiło się podczas zabawy. To było dzieciństwo. Do pełni szczęścia wystarczyło kilka pisanek. Z tęsknoty i szacunku do tych chwil corocznie wykonuję pisanki metodą mojej mamy. To nic, że nigdy nie dorównam, ale w koszyczku zawsze są pisanki wykonane metodą batikową. Choć nie po mistrzowsku, lecz tylko namiastka tamtych prac ale i tak przywołują cudowne wspomnienia. Oto moje pisanki.

Mój zygokaktus pomylił sobie święta, ale i tak go lubię.


















W nagrodę za wytrwałość przy oglądaniu tylu zdjęć mój kolejny amarylis
dedykuję Wam :):):):)

Serdecznie witam nowego obserwatora. Bardzo się cieszę gdy Was przybywa.Dziękuję za odwiedziny i komentarze. One bardzo mobilizują. Życzę miłego słonecznego tygodnia:):):):)